Wie zijn wij ?

Wij zijn een enthousiaste gemeenschap van gelovige mensen, die elke zondag samenkomen rond Gods Woord in een eredienst die ongeveer een uur duurt.

We zingen veel en graag en er is ruimte voor allerlei soorten muziek. Van Bach en Buxtehude tot modern. Ons koor wordt begeleid met piano en gitaar.

De preek is voor ons, protestanten, een moment om naar uit te zien, omdat de schriftuitleg ons aantoont hoe ons eigen leven in verband staat met Gods Woord en hoe die oude teksten in ons dagdagelijks bezig zijn tot leven kunnen komen.

Ook de kinderen krijgen behoorlijk wat aandacht tijdens de dienst. Na hun kinderverhaal gaan zij naar hun eigen ruimte voor de kindernevendienst.

Daarna is er uitgebreid tijd om elkaar te ontmoeten in het Protestants Cultureel Centrum, onze polyvalente zaal, waar koffie, thee en koekjes worden aangeboden en heel vaak ook een glaasje en een hapje ter gelegenheid van een verjaardag of een speciale dienst.

Buiten de wekelijkse eredienst zijn er bijbelstudies, koorrepetities, acties in de stad, bondgenootschappen met organisaties, kindernamiddagen, jongerenavonden, verbroederingsactiviteiten met onze zustergemeente in Solingen (D), eetfestijnen, vrouwenclub en we gaan ook op bezoek bij mensen die niet naar de kerk kunnen komen. Meer hierover op de pagina “in beeld” en "in groepen”.

Het protestantisme in Ronse en omgeving: sinds 1566

De bloeiende textielstad Ronse kreeg het zwaar te verduren zo midden de zestiende eeuw. Drie grote branden vernielden al wat de mensen nodig hadden om te leven: werkplaatsen, grondstoffen, weefels en getouwen. Op acht huizen na moest ieders woning eraan geloven en ook de St. Hermeskerk kwam berooid uit deze brand.

Het was in die tijd dat er nieuw christelijk gedachtegoed ontstond, naar aanleiding van wanpraktijken in de toenmalige Rooms-katholieke kerk, zoals het verdienen van je hemel door aflaten te kopen, het intimideren van mensen met het hellevuur, de corruptie bij de geestelijke overheid, de uitbuiting van de arme en nog meer wat Jezus Christus onmogelijk bedoeld kon hebben. Het was ook de tijd van de renaissance, een zeer positieve periode, waarin men klassieke teksten, zoals de bijbel, terug in de grondtaal ging lezen.

Lutheranen, baptisten en wederdopers vonden met hun hoopvolle boodschap en daadkrachtige sociale bewogenheid grote weerklank in de geteisterde stad. Midden 1566 werden er hagepreken gehouden op ’t Schavaert en de Fiertelmeers en zelfs de Grote Markt. Op 15 augustus 1566, de dag waarop de Rooms-katholieke kerk de hemelvaart van Maria vierde, die de protestanten niet in de bijbel terugvonden, vond de Beeldenstorm plaats. Men wilde op die manier komaf maken met de aanbidding van beelden en heiligen, alweer iets wat indruist tegen de bijbelse opvattingen.

Na de Beeldenstorm werd de St. Hermeskerk bezet door de “geuzen” en daarna
gesloten. Dat was allemaal niet zonder risico, want de Spanjaarden, die onze
lage landen bezetten, waren uiterst trouw aan Rome en namen duchtig
weerwraak. De hertog van Alva installeerde meteen daarop een Bloedraad voor
al wie ook maar iets met de Beeldenstorm te maken had gehad. Er volgden
doodvonnissen en confiscaties om de schatkist te vullen. Spionnen kregen zeven
stuivers per aangifte en meestal luidde het verdict: “Ad patibulum!”, wat betekent:
“aan de galg”. Zelfs kinderen werden op die manier verraden.
Velen gingen op de vlucht, vooral handwerkers, ambachtslui en intellectuelen en
dat maakte voor Ronse de economische crisis tot een totale catastrofe.

Van 1578 tot 1582 was Ronse in handen van de Calvinisten. Het hele politieke
gebeuren werd drastisch omgevormd en in die periode waren het niet meer de
Spanjaarden, maar de Gentenaren die het voor het zeggen hadden.
Maar de Spanjaarden lieten zich niet doen en sloegen alweer op zeer repressieve
wijze terug. Weer ontstond een stroom vluchtelingen. In Ronse zelf bestond het
protestantisme nog nauwelijks, op een uitzondering na. Enkele calvinisten bleven
nog een tijdje in het stadsbestuur, onder andere de stadsbaljuw Maes, die in de
St. Hermestoren bleef wonen en hervormde psalmen speelde.
Geleidelijk aan werden de laatste protestanten ook verdreven, maar de bosrijke omgeving gaf mensen gelegenheid om buiten het licht van de schijnwerpers hun geloof te beleven en het aan hun kinderen door te geven.

In St. Maria-Horebeke, in het gehucht Korsele, ontstond een protestantse enclave, onder leiding van Camiel Blommaert, een eind weg van de dorpskern. Verstopt in de bossen – tot op vandaag zonder GPS moeilijk vindbaar – bouwden ze daar één van de eerste protestantse kerken. De vervolging maakte hun geloof sterk en de kleine gemeenschap met een aantal families slaagde erin om de rechte bijbelse leer door te geven.

In de achttiende en negentiende eeuw werd het veel rustiger op godsdienstig vlak. In 1898 besloot de kerk van Horebeke dan ook dat het tijd werd om een zustergemeente in Ronse te stichten. Daartoe stuurden ze evangelist Désiré Leterme erop uit. Deze evangelisatie-actie was een groot succes en leidde in 1903 tot de vestiging van het “Evangeliehuis” aan de Kruisstraat. Vijf jaar later werd er ook een protestantse school opgericht, die tot 1955 zou bestaan.

De kerk komt onder bestuur van de Silo-vzw, maar al gauw liepen de kosten voor de gebouwen enorm op. In die periode zocht de Duitse gemeente van Solingen-Dorp een partnergemeente die ze financieel wilden steunen. Dankzij dit partnerschap was er mogelijkheid voor de constructie van een nieuw kerkgebouw “De Hemelvaartskerk”, een cultureel centrum en een pastorie. Deze werden ingeplant aan de Bredestraat 82 in 1969. Een jaar voordien was de gemeente ook door de staat erkend. De bestuursraad van de kerk krijgt ook beheer over het graf van haar stichter Désiré Leterme op het kerkhof aan de Engelsenlaan.

Vandaag kent de kerk een heropleving. Ze maakt deel uit van de Verenigde Protestantse Kerk in België. Ze heeft een uitstraling in de stad en is een uiting van de diversiteit die Ronse eigen is.